ne zaman daha kötüsü olamaz desem daha kötüsü oluyor. hep daha fazla acı veriyor. bu defa ne yaptım ki, sadece yazdım. anlaşılan sorun da bu. evet bu bir veda yazısı. yapamam dedim ama yapabiliyormuşum. en azından bir süreliğine. verdiği acı hala bu kadar tazeyken başka bir şey de düşünemiyorum zaten. ağladığım şarkılara yeni bir tane ekleyip gitti. neden onun için bu kadar kolay olan bir şeyde ben deli gibi acı çekiyorum bilmiyorum. ama saatler önce göğsüme bir ağırlık çöktü ve nefes alamıyorum. an be an daha da ağırlaşıyor, lütfen şimdi değil, şimdi olmasın. canım öyle acıyor ki. artık ağlayamıyorum bile. ve gözyaşlarının tuzlu olduğunu canımı acıttıklarında anladım. ben düşünmemeye, uyumaya çalıştıkça sanki bir şeyler yarama tuz basarcasına daha da çok acıyor. canım acıyor.
değer mi diye düşünüyorum. bana hep acı çektiren biri için değer mi? değiyormuş demek ki.
ölürken kahkahamı ona bırakacağım.