"İnsan sevdikçe iyileşiyor anladım."

İyi haber; sinir olmuyormuş.
Çok çok iyi haber.
Kötü haber ise açıklayamadığım ve anlamlandıramadığım sebeplerden ötürü mumla arıyorum Yılmaz'ı.
Daha bi çok özlüyorum sanki.
Geçemiyorum.
Bırakıp devam edemiyorum.
Kalakalıyorum.
İnsanların başını şişirmeye devam ediyorum.
İnsanlardan kaçmaya da.
Çoğu zaman kendimi zor tutuyorum bir şey yazmamak için.
Korkuyorum da
yine bırakırsa diye.
Sakın ha, bir şey düşünmüyorum, bir şey beklemiyorum.
Seviyorum be.
Sürekli ondan bahsetmeyi seviyorum.
Herkese onu anlatmayı seviyorum.
Hayal kurmayı seviyorum.
Okuduğum her satırın, dizenin, dinlediğim her şarkının onu anımsatmasını seviyorum.
"Acaba o ne derdi?" "Acaba o ne düşünürdü?" diye kafa yormayı seviyorum.
Onun yazdıklarını okumayı seviyorum.
An geliyor, aynı şeylerden zevk aldığımızı, aynı şeyleri sevdiğimizi seviyorum.
Seviyorum işte.
Onun hakkında en rahat konuştuğum kişi de en yakın arkadaşı.
Sanırım bunalıyor o da ama ben içimi döküyorum.
Bilmem söylemeli mi?
En fenası da, herkeste ama herkeste ondan izler arıyorum.
Ona benzesinler istiyorum.
Eğer benzemiyorlarsa soğuyorum, uzaklaşıyorum.
Bendeki tüm yaraları o açıyor,
ben sevdikçe kapatıyorum.
"İnsan sevdikçe iyileşiyor artık anladım."