36

sessizlik yeminimi bozdum, yazıyorum.
bir süredir bir süreçten geçiyordum.
35-son başlıklı yazımı yazdığımdan beri.
dedim.
bitireceğim.
başardım da.
artık yeter dedim.
yeter.
ben bunaldım.
sıkıldım.
acı çekmekten bıktım.
benim için güneşli zamanlar değildi geçirdiğim.
hiç dökmediğim kadar gözyaşı döktüm.
insanları kırdım, üzdüm.
bildiğim ben olmaktan çıktım,
değiştim.
etrafımda sürekli gri bulutlar dönüyordu,
sürekli hüzünlüydüm,
melankoliktim.
tek hareketle sevinip
tek hareketle annem ölmüşçesine üzülebiliyordum.
salaktım.
aşıktım.
o kadar çok hata yaptım ki
pek çoğunu da telafi edemedim.
kendimi mutlu etmek için
saçma sapan nedenler buldum sürekli,
kendimi kandırdım.
çevremdekilerden sürekli ihtar alıyordum,
ama bence kimse beni anlamıyordu
beni sevmiyordu.
insanların bunu benim iyiliğim için yaptıklarını anlamamıştım.
kendimi bir bataklığa sürükledim.
ve nihayet,
benim hakkımda söylediklerini,
o kişiliksizliğini,
ne kadar nefret dolu olduğunu gördükten sonra,
onun gerçek anlamda nasıl biri olduğunu gördükten sonra,
kendi pembe hayal balonumdan çıktım ve
gerçekliğe gözlerimi açtım.
her an daha da dibine batmakta olduğum bataklığı gördüm.
beni sürekli bir kara delik gibi içine çektiğini gördüm.
ve, benim acı çekmemin ona zevk verdiğini de.
ben bir kukla değilim.
olmayacağım da.
aklım başıma geç de olsa geldi.
silkelenip, kendime gelmeye, toparlanmaya çalışıyorum.
yeni insanlarla yakınlaştım.
evet, onun çevresinden.
ama onun hakkında konuşmuyoruz bile.
beni, onun gözüyle görmüyorlar.
arkadaşız.
benim hakkımda tüm o söylediklerine rağmen
hala birlikte zaman geçiriyoruz ve
çok da eğleniyorum.
makus talihimi yendiğim gün oldu.
kabuğumu yırttım sonunda.
artık beni havalara uçuran şeylere sadece sinirleniyorum.
5 gündür profiline bile bakmadım.
arkadaş olamadık.
ama gariptir yabancı da olamadık.
biz hiçbir sıfata birlikte sığamadık.
uymadık.
biz bile yavan geliyor.
geçmiş yok, gelecek yok.
aslında hiçbir şey yok bize dair.
sadece benim kendimi kandırmalarım var.
pişmanlıklarım var.
hangi birine yansam pişmanlıklarım var.
ne yöne dönsem pişmanlıklarım var.
aşık değilim,
pişmanım.