13 Eylül 2013 Cuma
13. Cuma
Ve güneş artık ısıtmıyor, ay artık aydınlatmıyor, rüzgar artık okşamıyor, yağmur ardında güzel düşler bırakmıyor artık.
Okul açılıyor. Kabusun yeni sezonu 16 Eylül'de başlıyor.
Kaçtığım her şey bir tokat gibi yüzüme çarpıyor. Son iki günü sadece yatarak geçirdim. 2 gündür odamdan sadece işemek ve yemek için çıktım. Uyumadım da. Sabahladım. Yatağımın keyfini çıkarttım, sabahlamanın keyfini çıkarttım, istediğim zaman kalkıp yemek yemenin keyfini çıkarttım, gün boyu hiçbi bok yapmaksızın öylece dingil dingil yatmanın keyfini çıkarttım. Nihayet yatağımdan kalktığımdaysa cuma olmuştu. Ve ben inanamadım. Yaz tatili boyunca yaptığım gibi günleri karıştırıyorum sandım. Takvime baktım, telefona baktım, bilgisayara baktım. Beni her zaman yarı yolda bırakan beynim bu sefer haklıydı, bugün cumaydı. Yaz tatilinin sonuna gelmiştim. Her şey suya düşen hayaller gibi yok olup gitmişti. Sıkıldığım, nefret ettiğim her gün için özür dilerim yaz tatili, asıl işkence şimdi başlıyor.
11. sınıf olmanın inanılmaz karmaşasına adım atıyorum. Son sınıf da değilsin, çömez de değil, profesyonel çömez de değilsin. Hiçsin amına koyayım. Nefret ettiğim, uğruna bembeyaz sayfaları boka çevirdiğim, hakkında yüzlerce satır küfür ettiğim liseye geri dönüyorum. Keşke kolumu, bacağımı, kafamı kırsam da en azından geciksem. Keşke komaya girsem ve 2 yıl boyunca hiç uyanmasam. Uyandığımda süper zeka olsam ve beni direkt üniversiteye alsalar. Bir çok kişinin üniversite değil, başka şehir hayali vardır. derken yanılmıyorlardı. O birçoktan biriyim. Tek istediğim sevildiğim bi yerde olmak aslında ve bu yer kesinlikle okul değil. 13. Cuma tadında 16. Pazartesi geliyor. Yatağın altına saklansam da beni bulur mu acaba?
Daha izlemem gereken filmler, dinlemem gereken şarkılar, yapmam gereken şeyler, tanışmam gereken insanlar ve görmem gereken yerler vardı. Yaz tatili bu kadar çabuk bitemez. İHANETİN BU KADARINA PES DOĞRUSU! Korkuyorum. O kaçtığım insanları görmekten korkuyorum. En çok da onların beni görmesinden korkuyorum. Eskisi gibi olmadığım insanları görünce anıların saldırısına uğramaktan korkuyorum. Bununla başa çıkabilecek kadar güçlü değilim henüz. "Böyle olmasaydım böyle olmazdık." düşüncesinden korkuyorum. Kendimi tanıyorum. Okuldan korkuyorum.
Kaydol:
Kayıt Yorumları (Atom)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder