11

saf mıyım, salak mıyım yoksa everything but little little mı ben bile bilmiyorum. yok ben safsalak ötesi bi şeyim ya. kendimi rezil duruma düşürmediğim gün yok denecek kadar az belki de hiç yok. nasıl bu kadar gerizekalı olabiliyorum, anlamıyorum. insan dnasında böyle bir şey mümkün mü? ya da benim insan altı bi şey olma ihtimalim daha yüksek. sırf şu gerizekalılığım yüzünden kendimi yüzsüz durumuna düşürdüm, yine. yüzsüzlükten kırılıyorum. o kadar pişmanım ki. aslında en başta yapmamalıydım bunu, her şeyin en başında. her şeyin. yani doğmamalıydım falan. annemlerin sarhoşluğuna gelmişim madem, annem ve babam hiç sarhoş olmamalıydı o gece. mutlu mesut oğullarını büyütmeliydiler. ortalama üstü bir hayatım varken kıymetini bilmeyip nasıl boktanlaştırabilirim diye çırpınıyorum resmen. aslında sadece sıkılmıştım, sadece. and this is how it starts. o kadar utandım, o kadar utanıyorum ki. şu an ciddi anlamda azalarak bitmek istiyorum, yok olmak, saksıya dönüşmek hatta kıyafet dolabıma saklanıp ters takla atarak narnia'ya geçmek. özür dilerim. inanmadığım tanrıdan, annemden, babamdan, arkadaşlarımdan ve en çok da bu kadar takıntılı olmam yüzünden rahatsız ettiğim herkesten. üzdüğüm herkesten. bana acımanızı istemiyorum, ne kadar acınası bir durumda olduğumun farkındayım ama bana acımayın, şımarabilirim. ben iyi biri değilim sanırım. ama çok saf olduğum kesin.
lise bitsin, lütfen bitsin. bi yerde olsun doğru düzgün bir imaj bırakamayacak mıyım? insanlık ayıbıyım resmen, yok dahası.

daha önce, ilk değişim denemem başkası içindi, şimdi ise kendim için yapıyorum. bir değişiklik yapıp bu kadar gerizekalı olmamayı deneyeceğim. benim için çok zor olacağı kesin. tanrım, aklıma geldikçe kendimi boğmak istiyorum. depresyonun insanı sürükleyebileceği en derin çukur benim yuvam olmuş. sanırım bu defa terk etmeme izin vermeyecek. önemli rica; beni rahat bırakın ki kendimi içimde binlerce defa daha öldürebileyim.