Moral bozukluğuna kesin çözüm diyorum; sevilmek.
Sevildiğini hissetmek.
İnsanız, hepimiz kırılırız.
Evet, boktan bir lise hayatım oldu amma ve lakin güzel dostluklar kurmuşum.
Hele ki dil sınıfı.
Uzunca bir vadede unutmayacağım kesin.
Pınar'ı ele alalım; okula kayıt için geldiğim gün görmüşüz birbirimizi.
Daha doğrusu o beni görmüş, ben hatırlamıyorum.
9. sınıftan itibaren bitmedi birliktelik.
Beraber başladık beraber bitireceğiz liseyi.
Gece kevaşesi işte.
My favourite.
Ecem, Ceren, Sıla, Sude, Gizem, Nil...
Pınar'ı açmışsın bizi kesmişsin olmasın; o kerişgen başı.
Işıl ve Dilara pek tabii.
Sevilen insanlar onlar.
Benim için yaptıklarını çok iyi biliyorum.
Beni sevdiklerini de çok iyi biliyorum.
Diyorum ya, güzel dostluklar kurmuşum en azından.
Hatta Kaan, Ali belki Konuralp bile sayılabilir.
Lise be.
Çocuk başlayıp ergin bitiriyorsun.
Sanki mezuniyet yazımmış gibi oldu.
Ne yazık ki daha var.
Olsundu.
Kötü başladım diyordum; kötü başlamadım aslında.
Bir yere kadar gayet güzeldi de, bir yerde ibre dibe vurdu.
Durakta yakalandım.
Her ne kadar kendimi zorlasam da o ilk darbeyle bir iki damla yaş dökmüş olabilirim.
Ezkaza.
Moral bu, bozuluyor.
Eve döneyim dedim.
Hiç uğraşmayayım.
Keyfi kaçtı bugünün.
Meğersem kaçmamış.
Ben orada beni çağıran melankoliyi dinlemedim de okula geldim ya;
iyi ki gelmişim.
Peh.
Deli eğlendim ama bugün.
Sözün özü;
Ne benim ona ihtiyacım var ne de onun bana.
Neither nor yani.
Milyonuncu kez bıktım diyorum da bırakamıyorum.
Öfkeleniyorum da duruluyorum.
Ama çok üzülüyorum be.
Hak ettiğimden daha çok üzülüyorum.
Ben bile kendime üzülüyorum.
Bu kadar muhtaç mıyım sanki?
Değilmişim.
Neyin hayalinde, neyin umudundaymışım?
Ne bir hayalim var ne de bir umudum, bir beklentim.
Boş yaşıyor idim.
Boşuna yaşıyor idim.
Bir dalgaya kapılmış gidiyor idim.
Ama yetti.
19 gün sonra YGS ve ardından benim maraton başlıyor.
Bu yılı boş geçirdiğimi itiraf ediyorum.
Silkinip kendime gelmenin tam sırası.
Aman ha, azami kararlılık.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder