Bir dönüş bu kadar mı gerekli olabilirdi? Bir insan bir oluşumu bu kadar mı özler, bu kadar mı ihtiyaç duyabilirdi?
Fonda spotifydan focus moodu, kafamda yine tonla düşünce, ve nedenini bilmiyorum ama moralim bozuk. Kendimi blogumun kollarına bırakmakta hiçbir sakınca görmedim yani.
Son sınıf bir lise öğrencisi.
Üniversiteye hazırlanmakta.
Çantası soru bankası dolu,
Aklı gelecek kaygıları.
İçinde bir sıkıntı var ki ne ala
Elleri üşüyor
Uzaklarda
Akşam olmakta.
"Sen dilcisin ya, kasma bu kadar. Oh ne rahat!"
Hayaller Hacettepe olunca.
Motivasyon eksikliği belki
güdümlenememek.
Merminin hedefi bulamama sorunsalı,
etraf dağınık dikkat kadar.
Diyor ki, ne gerek var çalışmaya
kazanabilmiş mi isteyen istediğini?
Bu mudur üzen, bilinmez.
Piyano sesi, hep hayranlık.
İmreniyordu, istiyordu hep bir yeteneği olmasını.
Elinden bir şey gelmez, bir baltaya sap olamazdı belki.
Boş yaşardı, iz bırakmazdı, sadece geçip gitmiş olurdu belki.
Son sınıf bir lise öğrencisi.
Üniversiteye hazırlanmakta.
Bilgisayarını kapatıp test çözmek istiyor bir yandan.
Bir yandan aklı bugün yaşanmışlarda.
Özlem duyuyor.
Şu ana.
Olabilirdiler bitirdi onu.
"Moralim düştü."
